Σε έναν αγωνιώδη «γύρο του θανάτου» έχει μετατραπεί ο αλλοτινός «γύρος του θριάμβου» περασμένων δεκαετιών για τις ελληνικές εφημερίδες, πανελλαδικές και τοπικές, με τη βασική, πρόχειρη αιτία-«άλλοθι» να εστιάζεται στην απαξίωση της αναγνωστικής συνήθειας εξαιτίας του ανταγωνισμού που ασκούν οι «Συμπληγάδες» της πιο εντυπωσιακής στην κατανάλωσή της, Τηλεόρασης και του σαφέστατα ταχύτερου και πιο ευέλικτου Διαδικτύου. Η εξήγηση αυτή, λογική και απολύτως αποδεκτή έως ένα σημείο, συνιστά μια μάλλον γενική υπεραπλούστευση καθώς φαίνεται να ισχύει μόνο για την ελληνική αγορά καθώς σε άλλες χώρες οι Εφημερίδες και συγκρατούν τις πωλήσεις τους και διατηρούν την αξιοπιστία τους. Το οξύμωρο είναι πάντως ότι αν ακόμη ζει ο ελληνικός Τύπος, έστω και σχεδόν ημιθανής, αυτό το λιγοστό οξυγόνο το οφείλει στους ίδιους τους «δήμιους» που δείχνει με το δάχτυλό του: το Διαδίκτυο και την Τηλεόραση, που συνεχίζουν να αναπαράγουν ή να προβάλλουν την ύλη των εφημερίδων στα πρωτοσέλιδα και τις ενημερωτικές τους εκπομπές, αντίστοιχα, επιστρέφοντας, αν όχι έσοδα, σίγουρα, ωστόσο, πολιτικό κεφάλαιο, ενεργώντας ως «πολλαπλασιαστές» και «καλοί αγωγοί» επιρροής των παραδοσιακών εκδοτών προς την Κοινωνία και την κεντρική πολιτική σκηνή.