Μεταξύ σφύρας και άκμονος βρίσκονται τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης στο μεσοδιάστημα των δύο lockdown, έχοντας περάσει ήδη 10 «πέτρινα χρόνια» εξαιτίας της γενικής οικονομικής κρίσης αλλά ιδιαίτερα της μιντιακής, οι οποίες κατάφεραν καίριο πλήγμα τόσο στα έσοδα, όσο και στην αξιοπιστία τους. Περαιτέρω πτώση των επιδόσεων των εφημερίδων και των περιοδικών σε κυκλοφορίες και αναγνωσιμότητες, λόγω του περιορισμού των αναγνωστών, ανάλογη πτώση των δεικτών ακροαματικότητας των ραδιοφωνικών σταθμών εξαιτίας της μείωσης μετακίνησης με αυτοκίνητο, αύξηση της τηλεθέασης των καναλιών και επισκεψιμότητας των ιστοσελίδων, χωρίς συνακόλουθη άνθηση των διαφημιστικών εισροών και κεφαλαιοποίηση της συγκυρίας προς όφελος του ταμείου, είναι ορισμένα κοινά χαρακτηριστικά του πρώτου και δεύτερου κύματος της πανδημίας. Ωστόσο, υπάρχουν και σημαντικές διαφορές: Στα ποσά της διαφημιστικής «ένεσης» στα ΜΜΕ για την καμπάνια ενημέρωσης για τον κορωνοϊό, στη νέα νομοθεσία που προωθείται για τα ΜΜΕ με τις αντιδράσεις (για ένα σημείο) κομμάτων, ενώσεων και σωματείων να κορυφώνονται με την πρόσφατη απεργία στα τηλεοπτικά κανάλια.